Στα αυτοανοσα νοσηματα, στα χρόνια νοσήματα ή γενικά στις παθήσεις που μπορούν να προσβαλουν το ανθρώπινο σώμα, αυτό που θεραπεύεται δεν είναι το σύμπτωματα,τι ειναι λοιπόν;
Ετσι λοιπον στην Ομοιοπαθητική δεν ξεχωρίζουμε ασθένειες,αλλα ανθρώπους ασθενείς,κάθε άρρωστος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση που δεν μοιάζει με καμιά προηγούμενη.[ βλεπε συχνες ερωτησεις ]
Για να καταλάβουμε τώρα την διαφορά της Ομοιοπαθητικής και πως λειτουργει σε σχεση με άλλες θεραπευτικές μεθόδους πρέπει να αντιληφθούμε ή να γνωρίζουμε ,με ποιο σκεπτικό λειτουργούν οι άλλες μέθοδοι,οι οποίες προσπαθούν να βελτιώσουν το σύμπτωμα.
Στην Ομοιοπαθητική τα επι μέρους συμπτώματα συνολικα αξιολογούνται και λαμβάνονται ως κύρια συμπτώματα τα ψυχονοητικά,διότι η ευαισθησία του κάθε οργανισμού σε σχέση με την διεργασία αντίληψης των εξωτερικών ερεθισμάτων [ τι συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο του – γενικά ] και πως αυτά τα ερεθίσματα εκλαμβάνονται από τις αισθήσεις μας, οριστικοποιούν την ληπτικότητα και την εγκαθίδρυση ή συνέχιση του χαρακτήρα και της ευαισθησίας αυτού.
[ Όλες οι ασθένειες προέρχονται από εσωτερικές δυναμικές διεργασίες. ]
Ετσι είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό και δεν το αντέχει επί μακρόν,πιθανότατα να βγάλει μια ευαισθησία στο σωματικό του πεδίο σαν αντίδραση ή εξωτερίκευση της εσωτερικής του ανησυχίας,αυτό το σύμπτωμα αν καταπιεσθεί από τις διάφορες θεραπευτικές μεθόδους ,δεν σημαίνει ότι ιάθηκε το σύστημα,διότι ο μηχανισμός που το δημιούργησε ακόμα υπάρχει.
Συνεπώς πρέπει να βρεθεί αυτός ο μηχανισμός και το προδρομικό στάδιο αυτού,από την εγκατάσταση του νοσήματος,είτε αυτό είναι επίκτητο – κληρονομούμενο ή προέρχεται από φαρμακευτική νόσο ή από την ευαισθησία του ατόμου στα εξωτερικά ερεθίσματα [νοητικα – συναισθηματικα ] που ανέφερα παραπάνω.
Αυτό που θεραπεύεται στην Ομοιοπαθητικη είναι το ΄΄ ΌΛΟΝ΄΄ του οργανισμού,δηλαδή το σύνολο συμπτωμάτων: Ψυχικών,νοητικών,συναισθηματικών,γενικών και τέλος σωματικών.
Έτσι ο ασθενής σταδιακά επανέρχεται σε κατάσταση υγείας στο σύνολο των συμπτωμάτων του,ανεξάρτητα αν είχε εμμονές,φοβίες,άγχη,μετατραυματικές βλάβες,επιληψίες.. κ.α.
Ο Κρίστιαν Φρίντριχ Σάμουελ Χάνεμαν (Christian Friedrich Samuel Hahnemann, (10 Απριλίου 1755 – 2 Ιουλίου 1843) ήταν Γερμανός ιατρός, γνωστός ως ιδρυτής της ομοιοπαθητικής.
Βιογραφία
Σπούδασε ιατρική στη Λειψία και στη Βιέννη και ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού το 1781, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Τρία χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στη Δρέσδη και το 1789 στη Λειψία. Τον επόμενο χρόνο ανέλαβε τη μετάφραση της πραγματείας του William Cullen για τη φαρμακολογία (Materia Medica) και ανακάλυψε πως τα συμπτώματα της χρήσης κινίνης από έναν υγιή οργανισμό είναι παρόμοια με εκείνα που θεράπευε η κινίνη σε ασθενείς. Ο Χάνεμαν είχε ήδη διαπιστώσει πως συχνά οι πρακτικές της καθιερωμένης ιατρικής της εποχής του δεν είχαν αποτελέσματα ή ακόμα οδηγούσαν σε επιδείνωση της υγείας των ασθενών και για αυτό το λόγο στράφηκε στη θεμελίωση μίας νέας θεωρίας. Για τη διερεύνηση της ανακάλυψής του, πειραματίστηκε χορηγώντας φαρμακευτικές ουσίες στον εαυτό του και καταγράφοντας τα αποτελέσματα. Οι έρευνές του οδήγησαν τελικά στη θεμελιώδη αρχή της ομοιοπαθητικής, σύμφωνα με την οποία «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια» (λατ. similia similibus curantur), προτείνοντας πως οι ασθένειες θεραπεύονται με τη χορήγηση φαρμάκων που όταν χορηγούνται σε υγιείς οργανισμούς προκαλούν τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενειών.
Μνημείο προς τιμή του Χάνεμαν στη Λειψία
Γνωστοποίησε για πρώτη φορά την «αρχή των ομοίων» σε δημοσίευση του 1796. Τα επόμενα χρόνια, ο Χάνεμαν εξέλιξε τη θεωρία του εισάγοντας την ιδέα πως χρησιμοποιώντας τις φαρμακευτικές ουσίες σε πολύ μικρές έως απειροελάχιστες δόσεις, ήταν δυνατό να ενισχυθεί η δραστικότητά τους μέσα από μια διαδικασία «δυναμοποίησής» τους, κατά την οποία οι ουσίες σταδιακά αραιώνονταν, ενώ το διάλυμα αναταρασσόταν μετά από κάθε αραίωση. Στράφηκε στη μείωση των δόσεων και κατ’ επέκταση της τοξικότητάς τους προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες επενέργειές τους. Αρχικά πίστευε πως σε μικρές δόσεις η δράση των ουσιών εξασθενούσε λιγότερο από το αναμενόμενο, ισχυριζόμενος πως οι ασθενείς οργανισμοί χαρακτηρίζονταν από μία ανώμαλη ευαισθησία στα φάρμακα, ώστε να χρειάζονται μικρότερες δόσεις. H θεωρία της δυναμοποίησης προτάθηκε περίπου το 1825 και καθώς φαίνεται υπήρξε άρηκτα συνδεδεμένη με το διαδεδομένο δόγμα του βιταλισμού (ή της «ζωτικής δύναμης»), της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες ενός ζωντανού οργανισμού καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη.
Το σημαντικότερο σύγγραμμα του Χάνεμαν, με τίτλο Organon der rationellen Heilkunst εκδόθηκε το 1810 περιέχοντας μία εκτεταμένη παρουσίαση του νέου θεραπευτικού συστήματος που πρότεινε και το οποίο ονόμασε ομοιοπαθητική. Ήδη από την εποχή της έκδοσης του Οργάνου, ο Χάνεμαν ασπαζόταν την πεποίθηση πως οι ασθένειες οφείλονταν σε «διαταραχές της άυλης δύναμης (η ζωτική αρχή) που προσδίδει ζωή στο ανθρώπινο σώμα» και πως για την ομοιοπαθητική, η θεραπεία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης της ζωτικής δύναμης στο κατάλληλα επιλεγμένο φάρμακο. Ισχυρίστηκε πως η «δυναμοποίηση» μπορούσε να απελευθερώσει ένας είδος ενέργειας, που ο ίδιος θεωρούσε άυλη και πνευματική. Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Χάνεμαν υπέδειξε την «επαλήθευση» τους σε υγιή άτομα και κατέγραψε λεπτομερώς τα συμπτώματά τους σε έναν κατάλογο ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας (Materia Medica).
Συνέχισε να ασκεί την ιατρική και να ερευνά πάνω στην ομοιοπαθητική μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε το 1843 στο Παρίσι